Беларуска ў 45 гадоў выйшла на подыум у Парыжы
- 3.09.2025, 9:29
Ажыццявіўшы сваю дзяўчыную мару.
«Так атрымалася, што з гераіняй матэрыялу Вольгай мы знаёмыя яшчэ са школы: вучыліся ў паралельных класах з 1986 па 1996 год. Яна марыла стаць мадэллю, хадзіла на кастынгі, і мы, у прынцыпе, верылі, што так і будзе. Нашы школьныя гады прайшлі на тле пачатай перабудовы — часу, які асабіста нам чамусьці запомніўся купляй кніг узамен макулатуры, першымі серыяламі, рэкламай з супермадэлямі Сіндзі Кроўфард і Клаўдзіяй Шыффер, джынсамі Mawin (мы называлі іх «Мальвінамі»), купленымі на стадыёне «Дынама», і шэрымі світарамі ў ромбы, якія насілі ўсе незалежна ад гендару. Пасля школы, насуперак нашым чаканням, Воля аддала перавагу высокай модзе наргасу, працавала фінансісткай і, здаецца, першай з дзяўчат стала маці. Мы не бачыліся шмат гадоў. У мінулым годзе ў Instagram мне трапілася фота з подпісам «Мой першы выхад на сусветны подыум». На здымку была Воля ў беласнежнай сукенцы. Цяпер ёй 46, і за апошні год яна крута змяніла сваё жыццё: стала мадэллю, ажыццявіўшы дзяўчыную мару», — піша Onliner.
«У 12 гадоў пайшла на кастынг да Сашы Варламова»
Увечары аўторка мы разам з нашай фатографкай Аняй сядзелі на лаўцы пад гарадскім гадзіннікам і чакалі, калі з'явіцца Вольга. За некалькі хвілін да сустрэчы дзяўчына напісала, што затрымаецца, і мы ад няма чаго рабіць назіралі за шчыльным патокам людзей, які рухаўся па Рэвалюцыйнай. На вуліцы было не па-летняму прахалодна. Афіцыянты бліжэйшых рэстаранаў і кафэ здымалі абрусы, зрушвалі столікі і крэслы пад навесы: паводле прагнозу чакалася навальніца.
У пэўны момант нашы вочы адначасова «выхапілі» з патоку сілуэт у чырвонай лятучай сукенцы — і не памыліліся. Воля ішла той самай ляцячай хадой, пра якую спяваў Антонаў (хаця вы наўрад ці ведаеце, хто гэта такі).
Воля ўжо год як лятае на паказы, сумяшчаючы подыум з працай фінансавай дырэктаркі ў міжнароднай кампаніі.
— Воля, а ты ў курсе, што яшчэ ў школе на цябе азіраліся ўсе? Нават не памятаю адкуль, але мы ўсе ведалі, што ты станеш мадэллю.
— Ды я ўсім і на кожным вугле казала, што хачу стаць мадэллю. Тады былі вельмі папулярныя супермадэлі: Сіндзі Кроўфард, Клаўдзія Шыффер, Лінда Евангеліста, Кейт Мос. У мяне быў тыпаж, падобны да Кроўфард. І калі мне было гадоў 12, пачаліся ўсе гэтыя конкурсы «Супермадэль Беларусі», іх тады праводзіў Саша Варламоў. І я проста так загарэлася! Пачала хадзіць на ўсе магчымыя кастынгі, толькі б мяне заўважылі. Але, на жаль, у той перыяд, у дзевяностыя, была вельмі жорсткая градацыя па росце. Я была 172 сантыметры і ледзь-ледзь праходзіла па ніжняй мяжы. Памятаю, як на першы кастынг пайшла разам з аднакласніцамі Ірай, Вікай і, здаецца, Таняй — усімі дзяўчатамі, у каго рост быў вышэйшы за 170. Гэта быў такі трэш! Кастынг праходзіў ці то ў кафэ, ці то ў нейкай рэстарацыі, асноўнымі патрабаваннямі былі адсутнасць касметыкі і нейкая аблягаючая вопратка. І вось набівалася натоўп дзяўчат, сярод якіх хадзіў туды-сюды Варламоў і казаў: «Ты ідзеш туды, ты — туды, а ты — туды». І мне тады пашанцавала: ён тыкнуў у мяне пальцам, і я прайшла першы адборачны тур. Я так узрадавалася, ўзахапілася! А дзяўчат не паклікалі, і яны засумавалі. Але другі тур у мяне скончыўся гэтак жа, як у дзяўчат першы.
На наступны год быў нейкі кастынг дзесьці ў салоне на Маякоўскага, але я прыйшла і сышла, бо, у прынцыпе, калі ў цябе рост вельмі пагранічны і ты не Кейт Мос (у яе быў рост 170 сантыметраў), то шанцаў у цябе мала.
— Ты сачыла за кар'ерай Сіндзі Кроўфард?
— Так, яна мяне «заразіла». Памятаеш, у адзінаццатым класе мы запісвалі выпускную касету, і там у ўсіх пыталіся, кім хочуць стаць? Нядаўна пераглядвала тую запіс, і там усе такія: я буду праграмістам, я — эканамістам, я — юрыстам, а я, кажу, буду мадэллю — і захіхікала. Вось я практычна цяпер перадала тыя эмоцыі, — смяецца Вольга і дадае, што прыкладна так усё гэта і гучала. — Калі ты памятаеш, у той час нам не надта трэба было сачыць за модай, тады нічога не было. Я памятаю джынсы Mawin, высокія боты са шнуроўкай, блузкі з рукавамі а-ля лятучая мыш, тыя шэрыя турэцкія світоры ў ромбы. Нармальныя рэчы з'явіліся, калі мы вучыліся ў універы. Паглядзі на нашы фоткі з дзевяностых — усе былі стандартныя, хоць школьную форму і адмянілі.
Памятаю, мама дастала сабе джынсы Levi’s — дык вось я іх вельмі любіла насіць, бо ні ў каго такіх не было. Яшчэ я забірала ўсе яе абцасы, шпількі, кофты, боты — таскала ўсе маміны рэчы: у нас з ёй быў адзін памер.
— А нашы прычоскі памятаеш?
— О-о-о, у нас тады была адна стрыжка — «ваўчыца». І ў мяне таксама была ваўчыца, а потым ужо пачаліся эксперыменты з колерам. Памятаю, як толькі з'явілася фарба ў кіёсках, купіла і пафарбавала ўсе валасы ў блонд — атрымаўся такі жоўты кураня, у мяне нават недзе фотка ёсць.
— Яшчэ мы чубкі прыколвалі ўверх нябачнікамі так прыкольна.
— Так, памятаю. Такая была ў «Санта-Барбары» ў Ідэн, і мы ўсе яе капіравалі. Карацей, былі на стылі і ў моманце, — смяецца Вольга.
— Калі шчыра, то ўсе мы былі ўпэўненыя, што ты пасля школы пойдзеш у мадэлінг.
— А я паступіла ў наргас, рана нарадзіла дзіця, потым працавала фінансісткай — карацей, пераключылася на дарослае жыццё.
«Мяне пашанцавала: выйшла на подыум праз месяц навучання ў школе мадэлінгу»
— Калі ты вярнулася да мары стаць мадэллю?
— Напэўна, я падышла да нейкага перыяду ў жыцці, калі захацелася змяненняў. Пачала ставіць сабе нейкія мэты. Напрыклад, яшчэ з дзяцінства я праніклася Францыяй, яе культурай, мовай, кінематографам. Нават кампанія, у якой я працую ўжо шмат гадоў, — французская. І вось гадоў пяць таму я пайшла на моўныя курсы пры французскім пасольстве, потым займалася з выкладчыцай, атрымала ўзровень A1 і паставіла сабе птушачку, што, маўляў, магу. Але без практыкі мова «памерла», і я ўсё закінула.
Потым мне захацелася займацца вялікім тэнісам. Калі я была падлеткам, сачыла за кар'ерай Яўгена Кафельнікава. Не ведаю чаму, але ўсе тыя гульні паказвалі па начах, і, памятаю, тата казаў: «Ідзі глядзі, як твой гуляе», — і мы ўсёй сям'ёй заліпалі каля экрана.
Спачатку мне здавалася, што займацца тэнісам ужо позна: нармальныя людзі пачынаюць з ранняга ўзросту. Але я ўсё ж вырашылася і пайшла ў групу. А потым кінула. Пазней прааналізавала і зразумела, што ўсе пачынанні кідаю з-за недахопу ўвагі. То-бок мне патрэбны быў індывідуальны падыход і каб часцей хвалілі, — смяецца Вольга і дадае, што насамрэч змена падыходу да навучання дала вынікі: французскую яна ўсё ж вывучыла як след, а тэнісам з асабістай трэнерам займаецца дагэтуль. — Самое галоўнае, што яна [трэнер] ніколі мяне не крытыкуе. Нават калі я нешта раблю не так, яна кажа: «А паспрабуй вось так, паспрабуй так. Ты малайчына, ты красуня». Увогуле, яна мяне ўвесь час матывуе, запальвае, і я з задавальненнем хаджу на заняткі. Для мяне такое стаўленне вельмі каштоўнае.
Паводле слоў гераіні, пра школьную мару стаць мадэллю ёй нагадаў выпадак. Больш за год таму яна з сяброўкай была ў «Пясочніцы» і трапіла на выступ астролага, якая пасля разклала яе жыццё па лічбах.
— Увогуле, я скептычна стаўлюся да такіх рэчаў, але мяне, памятаю, зачапіла фраза пра артыстычнасць і творчасць, якія засталіся ва мне нярэалізаванымі. Ну, думаю, ладна, будзем нешта рабіць. Тады, уласна, і прыйшла ідэя вярнуцца да школьнай мары. Я запісалася ў мадэльную школу беларускай дызайнеркі Наталлі Мінінай.
— Як ты яе знайшла?
— Тых мадэльных школ і праўда многа, гэта даволі вялікі, развіты рынак. Пры гэтым многія ствараюць школы па прынцыпе New Age, калі не важна, якога ты памеру, узросту, росту — прыходзь і вучыся. Мне пашанцавала знайсці такую школу, дзе ўсе дзяўчаты былі даволі фарматныя, цікавыя. Я прачытала артыкул на Onlíner пра тое, што беларуская дызайнерка Наталля Мініна шыве неверагодна прыгожыя калекцыі з лёну і працуе з мадэлямі ў тым ліку 40+, бярэ іх на паказы ў Парыж, Мілан. Таму і запісалася менавіта да яе. Ведаеш, у яе ўсе калекцыі класныя, у яе сукенках, якую б на цябе ні надзелі на паказе, будзеш адчуваць сябе жанчынай, прынцэсай, красуняй. І гэта лічыцца крута, калі табе яшчэ і падабаецца тое, што ты носіш на подыуме.
— Калі ты ўпершыню выйшла на подыум?
— Літаральна праз месяц, калі даведалася, што Наталля вязе сваю калекцыю ў Парыж на Тыдзень моды. Гэта было ў кастрычніку 2024 года. І вось яна мне піша і пытаецца: «У цябе ёсць віза?» Высветлілася, што камусьці з яе дзяўчат-мадэляў адмовілі ў візе, і давялося тэрмінова шукаць замену. Я спачатку разгубілася, бо навыкаў у мяне яшчэ асабліва не было, але ў выніку пытанне вырашылася індывідуальнымі заняткамі, і мы паляцелі ў Парыж.
— Што ты адчула?
— Мой выхад быў першым. Я выйшла на подыум у прыгожай сукенцы і проста растварылася ў гэтай атмасферы. Было вельмі крута, канечне, нягледзячы на мандраж. Потым я пазнаёмілася з рускамоўнымі дзяўчатамі з Германіі, Нью-Ёрка, Іспаніі і прывезла з паказу незабыўныя эмоцыі.
«Я не зарабляю на паказах, гэта проста захапленне»
Вольга тлумачыць, што Тыдзень моды ў Парыжы праходзіць у некалькі этапаў, і той паказ, у якім яна ўдзельнічала, не прадугледжваў удзелу суперзнакамітых модных дамоў кшталту Gucci, Versace, Prada, Chanel — у іх асобныя шоу, інфармацыя пра месца адкрыцця якіх да апошняга трымаецца ў сакрэце.
— Карацей, я тады паставіла сабе плюсік, што ажыццявіла яшчэ адну сваю мару.
— І вярнулася да фінансаў?
— Фінансы я і не кідала. Каб злятаць на паказ, проста брала адпачынак на пару дзён, — адзначае гераіня. — Я ўжо казала, што падчас паездкі пазнаёмілася з дзяўчатамі з іншых краін, дык вось мы разам пачалі шукаць новыя варыянты. І далей атрымалася вельмі крута: адна з дзяўчат знайшла дызайнера з Берліна, які ўзяў усіх нас чатырох у свой паказ. У снежні я ўжо паляцела ў Германію. Гэта было шоу аднаго нямецкага дызайнера ў вельмі класнай лакацыі з матацыкламі BMW. Мы дэманстравалі вельмі прыгожыя, крутыя сукенкі.
Потым мы па такім жа прынцыпе ляталі ў Мілан, у Канны. Апошнія былі ў маі, калі ў межах Канскага фестывалю прайшлі паказы італьянскіх дызайнераў. На той момант у нас не было нейкага канкрэтнага дызайнера. Тлумачу прынцып (і так робяць многія дзяўчаты на ўсіх гэтых шоу ў Мілане або Парыжы): практычна ў 95% выпадкаў у дызайнераў здараецца форс-мажор, калі тэрмінова патрабуецца мадэль, то-бок калі ты там знаходзішся, ты можаш падыходзіць да любога дызайнера, распавядаць пра сябе і практычна са стоадсоткавай верагоднасцю цябе нехта возьме.
І калі я, дапусцім, была ў Мілане, там можна было да многіх дызайнераў трапіць [па такім прынцыпе]. Але там форс-мажор здарыўся ў мяне: проста ў працэсе, пакуль мяне гатавалі і фарбавалі, нехта ўкраў мой iPhone, і я выйшла на подыум з пакерфэйсам. Добра, што на паказ я прыляцела са сваёй дачкой, таму што без яе ў чужой краіне я нават да гатэля не дабралася б, — кажа Воля, паказваючы фота з міланскага паказу.
— Правільна я зразумела, што пры форс-мажоры ты можаш апынуцца на адным подыуме з 20-гадовай мадэллю?
— Нават калі ты не «фармат» і ў цябе ўзрост, але рост, вага, камплекцыя і тыпаж падыходзяць, то цябе ўсё роўна возьмуць. Проста, паўтаруся, у любога дызайнера заўсёды бываюць форс-мажоры, калі, напрыклад, няма каго вывесці і ў яго застаецца ўбор, альбо нейкая мадэль задзейнічана на гэтым шоу не адзін раз і не паспявае пераапранацца.
— Якія-небудзь грошы вам за гэта плацяць?
— Пераважна не, гэта ж захапленне. Першыя грошы мне заплацілі на паказе ў Берліне. Выпісалі чэк на €100 — я такога сто гадоў не бачыла! — смяецца Вольга. — Ведаеце, такі вялікі, пад капірку, з прозвішчам і сумай за паказ. Так і было напісана: «за паказ».
«Калегі пыталіся: «Як ты туды трапіла?»
— Як блізкія і калегі паставіліся да твайго новага захаплення?
— Ну, у сям'і — наогул крута. Мама сказала: «Ой, малайчына, ты ж даўно гэтага хацела, ты такая прыгожая». З дачкой мы найлепшыя сяброўкі, яна ўвесь час за мяне радуецца і амаль паўсюль ездзіць разам са мной. Калі ў яе ёсць час, цягну яе з сабой на ўсе паказы, часам прашу яе зняць мяне для Instagram. Яна была са мной у Мілане і ў Канах. На працы казалі «Вау, гэта крута, прыкольна», пыталіся, як я туды трапіла.
— Атрымаецца сумяшчаць працу і захапленне?
— Тыдні моды ў Парыжы і Мілане ў асноўным прыпадаюць на адзін перыяд: першы — на канец верасня — пачатак кастрычніка; другі — на канец лютага — пачатак сакавіка. Калі атрымліваецца ўзяць адпачынак на тры-чатыры дні і злятаць, то окей, але калі не — то не. Напрыклад, на паказ у Берлін я не брала адпачынку: прыляцела туды ў суботу і вярнулася назад у нядзелю.
— Адкуль ты ляцела?
— З Вільні.
— А як жа чэргі на мяжы?
— Па-за сезонам адпачынкаў чэргаў амаль не было, і мяжу можна было прайсці ўсяго за пару гадзін.
— Давай яшчэ вернемся да пытанняў прыгажосці. Акрамя заняткаў тэнісам, што яшчэ дапамагае табе заставацца ў форме?
— З юнацтва я важу стабільна 59 кілаграмаў і асабліва нічога для гэтага не раблю. У ежы я сябе ні ў чым не абмяжоўваю, ем два разы на дзень. Магчыма, праца — мая дыета, бо есці асабліва і няма калі.
Ніякіх сур'ёзных касметычных працэдур я не рабіла. Але я заўсёды была «заманіячана» на сваёй знешнасці, таму што люблю ўвагу да сябе, прычым не важна чыя. Таму на працы я заўсёды, яшчэ да таго, як пачаўся перыяд красовак, хадзіла ў сукенцы і на абцасах. І цяпер, будзе гэта замежная камандзіроўка, карпаратыў або мерапрыемства па працы, я заўсёды люблю быць зоркай. І калі мне, дапусцім, у такія моманты надаюць мала ўвагі, у мяне псуецца настрой, я буду маўкліва сядзець за сталом і ўтыкаць у тэлефон: з гэтым немагчыма змагацца.
А ўвогуле, ледзь не забылася расказаць яшчэ адзін кейс. На першым курсе ўнівера я пайшла на кастынг у мадэльнае агенцтва Тамары Ганчаровай. Кастынг быў у Нацыянальнай школе прыгажосці, і я яго прайшла. Навучанне было платнае, а тады яшчэ час быў такі, што трэба было выбіраць: або, вобразна кажучы, я купляю сабе боты, або аплачваю школу прыгажосці. І я, зразумела, выбрала боты! Напэўна, лёс тады даваў мне шанец трапіць у індустрыю моды і прыгажосці, але я выбрала практычнасць.